Η συνήθεια του να μαζεύεται η κάπαρη και να χρησιμοποιείται ως ορεκτικό άρτυμα είναι πανάρχαια στα μέρη μας. Λένε πως πριν ξελογιάσει με την ομορφιά της τον Πραξιτέλη, η ξακουστή εταίρα Φρύνη ζούσε συλλέγοντας κάπαρη, την οποία πουλούσε στην αγορά των Αθηνών. Και ήταν τέτοια η αγάπη των Αθηναίων για την κάπαρη που ο ιδρυτής της Στωικής Σχολής Ζήνων ο Κιτιεύς έπαιρνε όρκο στ’ όνομά της. Να μη σας παραξενεύει αυτό, θυμηθείτε ότι ο Σωκράτης ορκιζόταν στο σκύλο του.
Στη ρωμαϊκή εποχή η ζήτηση για κάπαρη έφτασε σε τέτοιο σημείο που αναπτύχθηκε κλάδος ολόκληρος της βιοτεχνίας με αποκλειστικό αντικείμενο την επεξεργασία της. Κι αυτό σε πείσμα ασφαλώς των άνω ορόφων της κοινωνικής πυραμίδας που περιφρονούσαν την πικάντικη γεύση της θεωρώντας την κατάλληλη μόνο για πληβείους. Ρωτάτε το γιατί; Απλούστατα γιατί λόγω αφθονίας η κάπαρη ήταν φτηνή. Οι έμποροι πάντως διαμόρφωσαν σιγά-σιγά τις συνθήκες που επέτρεπαν την εμπορία και ακριβής κάπαρης περνώντας την από χάλκινα κόσκινα για να την ξεχωρίζουν σε κατηγορίες. «Όσο πιο μικρή, τόσο καλύτερη και δαπανηρή» ήταν ο απαράβατος κανόνας, ο οποίος παραμένει ίδιος μέχρι σήμερα σε κάποιες μεσογειακές χώρες που εμπορεύονται καλλιεργημένη κάπαρη. Στην ελληνική κάπαρη τέτοια διάκριση δεν υπήρξε ποτέ καθώς προέρχεται αποκλειστικά σχεδόν από άγρια συλλογή. Στην αρχαία Ελλάδα το κάπαρη χρησιμοποιούσαν στους ρευματισμούς και μετέπειτα για την θεραπεία των μολύνσεων του ουροποιητικού.Ο αρχαίος γιατρός Διοσκουρίδης συνιστούσε τα φύλλα και τη ρίζα του φυτού για να εξαφανίζονται τα πρηξίματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου